“Zorgen voor een gehandicapt kind put je volledig uit.”
Ervaringsverhaal van Jacomien (46 jaar) uit België
In België loopt de rechtszaak naar Rita Henkinet die haar twee gehandicapte kinderen doodde omdat ze ondraaglijk zouden lijden. Jacomien, moeder van de meervoudig gehandicapte Daan (13), vindt dat er geen excuus is voor de daad van Rita, maar begrijpt haar wanhoop.
“Zorgen voor een gehandicapt kind put je volledig uit. Dan zijn mijn man Paul en ik nog samen en hebben we ‘maar’ één gehandicapt kind, we hebben ook nog een zeven jaar jongere, gezonde zoon: Gijs (6). Wat moet de Belgische moeder het zwaar hebben gehad, door meer dan twintig jaar in haar eentje de verantwoordelijkheid te dragen voor twee gehandicapte kinderen!”
Het is vooral de enorme eenzaamheid van Rita die Jacomien raakt. “Ik denk dat ze onmenselijk veel op haar schouders heeft gehad. Het is makkelijk om haar nu in de rechtbank te beklagen, en feitelijk gezien heeft ze een misdaad begaan. Maar we moeten er wel oog voor hebben dat daar een heel traject aan vooraf is gegaan.”
Hij huilde bijna 24 uur per dag
Jacomiens zoon Daan werd zeven weken te vroeg geboren en kreeg kort daarna een herseninfarct waardoor hij meervoudig gehandicapt raakte. “Daan zit op het niveau van een twee-, drie-jarige. Hij kan drie dingen zelf: een klaargemaakte boterham opeten, een beker leegdrinken en ‘rolstoelrijden’. Maar dat is het dan ook. Voor al het andere krijgt hij hulp, 24 uur per dag.”
Moeder Rita leed onder de pijn van haar kinderen. ‘Herkenbaar’, vindt Jacomien. “Daan huilde vrijwel 24 uur per dag, een paar jaar lang. We sliepen bijna niet. In die periode heeft Paul wel eens gezegd: ‘Ik kan me voorstellen dat ouders met een huilbaby denken: ik gooi ‘em van de trap’. We hebben dat nooit overwogen hoor, het is je kind, dus dat doe je gewoon niet. Maar de wanhoop herken ik. Vijf jaar lang ben ik niet in staat geweest om mijn kind te troosten. Terwijl ik zag dat hij heel ongelukkig was. Dat was héél zwaar.”
Succes ermee
“Met een kind als Daan kom je bij heel veel verschillende hulpverleners terecht, die kijken allemaal naar hun eigen stukje. Er is niemand die het overzicht houdt, niemand die vraagt hoe het met jóu gaat. Het is vreselijk wat Rita heeft gedaan, maar ik denk wel dat een deel van de verantwoordelijkheid bij de hulpverlening ligt.”
Er kan veel meer aan preventie worden gedaan, vindt Jacomien, ook in Nederland. “Twee weken nadat wij in het ziekenhuis de diagnose kregen, zaten we weer thuis: succes ermee. Ik heb me toen ook heel erg in de steek gelaten gevoeld. Hadden we maar iemand kunnen bellen op die momenten waarop we het echt niet meer wisten. Iemand die wist waar we met welke vraag terecht konden. Maar de zorg was zo complex, we verzopen in alle regeltjes.”
Roofbouw
Jacomien moest uiteindelijk haar baan opgeven. “Het was ziek worden of stoppen. Maar je wereld is al zo klein met een kind als Daan: je verliest familie en vrienden vanwege onbegrip. Nu Daan niet meer thuis woont, wil ik graag weer aan het werk. Maar ik merk dat ik bijna veertien jaar lang roofbouw op mezelf heb gepleegd: ik ben heel snel moe, dus heb mezelf de tijd gegeven om eerst te herstellen. Door ouders op het juiste moment de juiste hulp te bieden, kun je voorkomen dat ze hun baan moeten opgeven of langdurig ziek worden.”
Ze benadrukt: “Ik ben niet zielig. Maar er mag wel meer erkenning komen voor ouders zoals wij. En de actuele ontwikkelingen rond het persoonsgebonden budget maken het er niet gemakkelijker op. Het is de verkeerde bezuiniging. Ik denk dat de overheid zal schrikken als ze hier achteraf de rekening van krijgt. Maar het is triest dat er eerst zoveel leed voor moet plaatsvinden.”
Normale moeder
Met Daan gaat het inmiddels gelukkig veel beter. Hij woont sinds kort op een Zorgboerderij waar ze hem veel meer bieden dan wij kunnen. Toch blijft het verdriet. “Het natuurlijke proces is dat een kind steeds zelfstandiger wordt en uiteindelijk zijn eigen leven gaat leiden. Dat traject zullen wij nooit hebben met Daan. Biologisch klopt dat niet, daarom blijft het emotioneel zo moeilijk. ‘Je kunt niet zeggen: ik heb een gehandicapt kind, dat heb ik nu verwerkt’. Daan blijft levenslang van mij afhankelijk. In die zin zal ik nooit een normale moeder zijn en dat is een niet te onderschatten pijn.”
Ervaringsverhaal van Anne-Marie (43 jaar) uit Heemskerk
Het eerste jaar als ouders beleefden Anne-Marie (43) en Johan (46) zorgeloos. Maar toen hun zoon maar niet ging lopen, veranderde dat. Stijn (17) bleek spastisch. En later bleek dat ook dochter Tess (14) nooit zou kunnen lopen.
Anne-Marie: “De arts op het consultatiebureau was niet in paniek toen Stijn maar niet ging lopen, dus wij ook niet. Hij was anderhalf jaar. Zijn achillespezen leken te kort, daar zou de fysiotherapeut wel wat aan kunnen doen. Maar na een paar afspraken zei de fysio dat het haar toch niet helemaal lekker zat. Zij verwees ons door naar de kinderarts, die Stijns reflexen testte. Die waren niet goed. Wat er met Stijn aan de hand was, wist de arts niet, dat kon de neuroloog ons waarschijnlijk vertellen. We bleven rustig, omdat we geen idee hadden wat ons te wachten stond.”
‘Ik zou ze voor geen goud willen missen’
Naar voorgevoel “Ik weet nog goed dat ik een week voor ons bezoek aan de neuroloog een tv-programma zat te kijken. Het ging over een spastische jongen en over positief in het leven staan. Er werd een lied gezongen over die situatie en hoewel ik normaal nooit naar dit soort programma’s kijk, bleef ik hangen. De tranen stroomden over mijn wangen. Dit heeft Stijn, dacht ik. Ik vertelde Johan niets. Mijn gevoel was op niets gebaseerd, maar wat ik op televisie zag, raakte me enorm.”
Nooit meer lopen “Ik ging ervan uit dat het nog wel weken zou duren voordat we een uitslag zouden krijgen, maar dat liep anders. De neuroloog testte Stijn en begon daarna driftig te schrijven. ‘Wat denken jullie zelf dat hij heeft?’ vroeg hij. Ik antwoordde meteen: ‘Ik denk dat hij spastisch is. Dat hij nooit zal kunnen lopen’. Johan schrok van wat ik zei. ‘Doe normaal!’ riep hij nog. Maar de neuroloog bevestigde mijn vermoeden: ‘Ik heb daar niets aan toe te voegen’, zei hij.”
‘We kijken naar wat ze wel kunnen’
Een op een miljoen “We kwamen met een gezond kind het ziekenhuis binnen en liepen met een gehandicapt kind naar buiten, zo voelde het. Stijn was dus spastisch, dat houdt in dat hij verhoogde spierspanning heeft. Dit komt door een tekort aan witte stof in de hersenen. Hierdoor zijn bepaalde hersengebieden aangedaan, vooral die in de aansturing naar de spieren van de benen. We bleven rustig. Als dit het is, dan is dit het, dacht ik. We moesten maar van dag tot dag gaan leven en niet te veel nadenken over de toekomst. Uiteraard wilden we weten hoe het kwam.”
Afwachten “Toen Stijn tweeënhalf jaar was, werd onze dochter Tess geboren. Aan Tess zag en merkte je tijdens het eerste jaar na haar geboorte niks. Het was een kwestie van afwachten. Ik hield haar nauwlettend in de gaten en merkte dat ze wel wat sterker in haar beentjes was dan Stijn. Maar toen ik haar op een dag na het in bad doen rechtop zette aan de badrand, viel mijn oog op haar billetjes. Haar bilnaad liep iets schuin, net als bij Stijn. Ik wist meteen dat het niet goed was.”
“Het was lastig voor haar om met de kinderen uit haar klas mee te kunnen spelen.”
Ervaringsverhaal van Meg (45 jaar) uit Bunde
In het kader van ons thema ‘Lief en Leed’ zijn we via Stichting Lyvia in contact gekomen met het gezin van Meg (15 jaar) uit Bunde. Meg werd drie jaar geleden slachtoffer van een zeer ernstig ongeluk. Moeder Kim: “het was een nachtmerrie. Als je een telefoontje krijgt, dat je kind zwaargewond is en dat ze in een levensbedreigende situatie verkeert…” Het begin van een lang en indrukwekkend verhaal. Een verhaal van een moeder die altijd is blijven geloven in en vechten voor een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven van haar dochter. Ondanks haar verlamming en ondanks de hersenschade, waardoor ze niet meer kan praten.
EEN LANGE WEG NAAR HUIS…
Op 6 juni 2014 werd Meg op haar fiets aangereden door een auto. Sinds 1 juni 2017 woont Meg weer thuis bij haar zwangere moeder Kim, diens nieuwe partner Roy, en haar zusje Janna (14 jaar).
Samen bewandelden zij de afgelopen drie jaar een lange en moeilijke weg, terug naar een ‘normaal’ leven. Negen weken lag Meg op de intensive care, waarvan 6 aan de beademing en ze de eerste weken in coma gehouden werd. Vanuit de medium care werd ze overgeplaatst naar een revalidatiecentrum in Tilburg, waar men gespecialiseerd is in niet aangeboren hersenletsel. Na een intensief programma van ruim drie maanden volgde een klinische opname bij Adelante in Houthem tot de zomer van 2015.
Haar ouders lagen inmiddels in scheiding. Doordat moeder nog geen geschikte, rolstoelvriendelijke woning gevonden had, heeft Meg nog een hele tijd in een woonvorm van Adelante verbleven. Via allerlei omzwervingen woont het gezin sinds mei 2017 in een bungalow in Bunde. Nu het huis is opgeknapt en aangepast voor een rolstoel, kan Meg weer volledig thuis wonen. “Het is een ideaal huis voor haar” vertelt moeder Kim. “Ze kan alles zelf, omdat het huis gelijkvloers is.” Meg is inderdaad zichtbaar in haar nopjes als ze met haar elektrische rolstoel door het huis rijdt!
NIEUWE VRIENDEN
Moeder Kim: “in het begin zegt iedereen ‘we komen je wel helpen.’ Mensen zijn dan ook nieuwsgierig. Het hele dorp wist ervan. Maar inmiddels zijn we drie jaar verder nu ze pas thuis is en heeft iedereen zijn eigen leven opgepakt. Je wil mensen niet meer direct om hulp vragen. We zijn ook best wel wat vrienden kwijtgeraakt. Voor veel mensen bleek het te confronterend. Ze weten niet hoe ermee om te gaan. Ik denk dan ‘door weg te blijven, leer je natuurlijk nooit ermee om te gaan’. Maar goed, zelf was ik natuurlijk ook steeds zo druk met alles. En je hebt geen zin en tijd om altijd alles uit te leggen. Goedbedoeld vragen mensen dan ‘waarom doe je het niet zus of zo?’ terwijl het vaak zo simpel niet is. We hebben gelukkig ook een aantal nieuwe vrienden erbij gekregen, die ook in dit wereldje zitten. Dat is heel fijn om ervaringen mee uit te wisselen, maar die kun je weer niet om praktische hulp vragen. Toen we gingen verhuizen, heb ik op Facebook een oproep gedaan wie wilde komen helpen. Dat leverde alleen maar reacties op met uitleg waarom men niet kon komen. Daar sta je dan eigenlijk niet op te wachten. Uiteindelijk hebben vooral mijn ouders en familie heel veel gedaan.”
TOT HET TEGENDEEL BEWEZEN IS…
“Waarom ik ons verhaal wil delen?” herhaalt moeder Kim de gestelde vraag. “Wij hebben ons verhaal al meerdere keren verteld. Meg staat ook met foto in een boek met ervaringsverhalen. Ze wil graag een beroemde actrice worden! (lacht). Maar daarnaast vind ik het zelf vooral ook belangrijk om dit verhaal te vertellen om meer bekendheid te geven aan wat het betekent een gehandicapt kind te hebben. En andere ouders in dit soort situaties te helpen. Als zoiets gebeurt, kom je namelijk in zo’n andere wereld terecht. Alles is onbekend. Natuurlijk is elk niet aangeboren hersenletsel anders. Maar toch denk ik dat een ervaringsverhaal andere ouders handvaten kan geven. En hoop. Ik wil andere ouders ook graag meegeven dat je naar het positieve moet blijven kijken. En daarin moet blijven geloven, tot het tegendeel bewezen is.”
ANDERE WERELD
“Voorheen had ik er zelf ook nog nooit bij stil gestaan hoe je beperkt wordt als je in een rolstoel zit. Maar het heeft me verbaasd en af en toe nog steeds! Als we bijvoorbeeld naar de bioscoop willen, moet ik vooraf bellen of er nog een rolstoelplek vrij is. En of de film niet in de kelder draait natuurlijk. Als vrienden ons bij hen thuis uitnodigen, moet ik nagaan of hun huis geschikt is. De deuren niet te smal, geen trapjes ervoor. Maastricht ga ik niet graag naar toe, vanwege de kinderkopjes. Überhaupt is winkelen een uitdaging omdat je sommige winkels niet eens in komt of omdat de gangpaden te smal zijn. Wandelen in het bos, kan alleen als er aangelegde paden zijn. Je bent dus beperkt in wat je actief kan doen. Dat is voor Janna ook niet altijd leuk. Gaan we naar het theater, krijg je een rolstoelplek en één begeleidersplek. En Janna dan? Ook moeten we altijd 1e rang betalen, terwijl we dat normaal echt niet zouden doen. Dat soort dingen, daar sta je als buitenstaander niet bij stil.”
ONBEVANGEN
“Ik ben nog nieuw, onbevangen in dit wereldje en ben steeds op zoek naar nieuwe informatie, nieuwe hulpvormen. Op Facebook zit ik in verschillende groepen met ouders van kinderen met hulpmiddelen. Daar komen zoveel dingen en handige tips voorbij. Dat je bijvoorbeeld als je naar Amsterdam gaat een gratis extra parkeervergunning kan aanvragen. Met onze rolstoelbus van 2.50m hoog komen we de parkeergarage namelijk niet in! Op de school van Meg zie ik dat veel andere ouders erg beschermend zijn richting hun kind. Ze lijken te berusten in de situatie en zijn niet meer zo sterk gericht op groei. Ik geloof dat je een kind altijd moet blijven stimuleren, ook al heeft het een beperking. Je hoeft niet alles af te schermen. Ik wil Meg zoveel mogelijk laten meedraaien in het normale leven.”
COOLE AUTO!
“Laatst wilde Meg bij haar neefje in de tuin op de trampoline. Ik denk dat veel andere ouders zouden zeggen ‘dat gaat niet’. Maar ik zei: ‘we kunnen het proberen, als het echt niet kan, trekken we je wel weer ervan af’. Nou, ze had het grootste plezier! De andere kinderen sprongen en zij veerde mee op de beweging. Meg neemt die ontspannen houding van ons ook over. Tijdens de verbouwing was ze met rolstoel en al omgekiept om haar gsm op te rapen die op de grond gevallen was. De klussers kwamen ons helemaal in paniek halen. Kwamen we aan, lag zij hier in de woonkamer op de grond hard te lachen! Wij als volwassenen zijn geneigd om het allemaal heel zwaar te maken. Dat hoeft niet! Laatst waren we in de Beekse Bergen toen een peuter zei: ‘wauw, dat meisje heeft een coole auto!’ Dat is toch mooi?”
EEN STUDENTBUDDY
“Via via ben ik bij Astrid van Stichting Lyvia terecht gekomen, voor een studentbuddy voor Meg. Zij komt op zaterdag twee à drie uurtjes. Youssra studeert logopedie en dat is natuurlijk geen toeval! Meg heeft geen spraak, maar deze komt wel langzaam weer terug. Van de logopediste moet ze thuis oefenen. Dat kan Youssra nu mooi met haar doen! Ondertussen ga ik boodschappen doen en heb ik mijn handen even vrij. Natuurlijk kan Meg ook wel even alleen thuisblijven, maar dan ben ik toch niet helemaal gerust. En ik wil ook niet alles steeds bij Janna neerleggen. Ze is pas 14 jaar en ook voor haar zijn de afgelopen jaren zwaar geweest. Maar we hebben vooral ook gekozen voor de inzet van een studentbuddy, voor Meg. Ze zit namelijk toch veel tussen de volwassenen. Ik denk dat een student qua belevingswereld dichter bij haar belevingswereld zit. Tijdens haar opname zag ik ook dat ze vaak een betere klik had met de stagiaires dan met de professionals daar.
De keren dat Youssra nu is geweest, hebben ze spelletjes gespeeld, de logopedie oefeningen gedaan en ze zijn samen naar de ijssalon geweest. Ook heeft Youssra mij laatst een keer geholpen met het aankleden en verzorgen van Meg. Ze is daarin niet afwachtend, dat is heel fijn. Ik denk dat het voor studenten ook een hele leerzame ervaring is om dit zo eens van dichtbij mee te maken.”
OVER STICHTING LYVIA
Stichting Lyvia werd in 2015 opgericht door Astrid Ticheler. Zij is zelf al ruim 25 jaar mantelzorger voor haar moeder, die ze dagelijks bezoekt. Sinds 3 jaar woont haar moeder in een verzorgingstehuis. “Toen ik daar kwam, brak mijn hart”, vertelt Astrid. “Bijna de helft van de ouderen zit daar dag na dag, helemaal alleen. Daar wilde ik graag iets aan doen en zo kwam ik op het idee om studenten te gaan inzetten om ouderen en hun mantelzorgers te ondersteunen.”
Dankzij de studenten van Lyvia kunnen ouderen, ook zonder eigen netwerk van familie en vrienden, toch blijven wonen en leven op een manier zoals zij dat willen. En voor eventuele mantelzorgers biedt de inzet van studenten een vaak zeer welkome ontlasting van hun taken. Maar Stichting Lyvia richt zich niet enkel op ouderen. Ook ouders van kinderen met een hulpvraag kunnen terecht bij Lyvia. Er zijn namelijk ook studenten met een pedagogische achtergrond beschikbaar om hun kind overdag en ook in de avonduren en weekenden te begeleiden!
Astrid: “Met subsidie van de gemeente Sittard-Geleen en de gemeente Maastricht zijn we kunnen komen tot een formule waarbij we de studenten kunnen inzetten voor een tarief van 15 euro per uur. Als Stichting Lyvia verzorgen wij de werving en selectie, een stukje inhoudelijke begeleiding van de studenten en we regelen de geldstroom. En het loopt als een tierelier! Zowel de hulpvragers als ook de studenten zijn razend enthousiast!”
TIJDENS DE SPORTVERKIEZING LOCHEM OP ZATERDAG 7 MAART WERD HET SPORT- EN BEWEEGAKKOORD ONDERTEKEND.
Het laatste puzzelstuk is gelegd. In navolging van het Nationaal Sportakkoord heeft de gemeente Lochem haar eigen lokaal Sport- en Beweegakkoord gerealiseerd. Tijdens de Sportverkiezing Lochem op zaterdag 7 maart ondertekende een groot aantal partners de ambities.
In het Sport- en Beweegakkoord Lochem zetten de gemeente, sportaanbieders, maatschappelijke partners en het bedrijfsleven zich samen in voor een krachtig en verbonden Lochem. De gezamenlijke visie en droom is om te stimuleren dat iedereen een leven lang plezierig kan sporten. Sport kan veel bijdragen aan de maatschappij, bijvoorbeeld door te zorgen voor ontmoeting tussen inwoners, voor leefbare kernen en voor fitte Lochemers.
Vier thema’s en krachtige ambities De Lochemse visie is samengevat in vier thema’s: Ontmoeten en meedoen, openbare ruimte, sportverenigingen en gezondheid. Er zijn acht overkoepelende ambities gekozen, met concrete acties. Zo krijgen verenigingen ondersteuning bij het toegankelijker maken van hun club, en komt er een enquête naar sport- en beweegwensen in de openbare ruimte. Verschillende organisaties organiseren multisport-evenementen, en clubs en ondersteuners gaan meer samenwerken in de werving, het behoud en de inzet van vrijwilligers.
RUIM 30 DEELNEMERS NAMEN DONDERDAG 5 MAART IN TWELLO VERVOLGSTAPPEN RICHTING EEN SPORT- EN BEWEEGAKKOORD.
Iedereen moet kunnen sporten en bewegen. Om dat te bereiken is er een Nationaal Sportakkoord gesloten. De ambities daaruit kunnen in elke gemeente op een andere manier gerealiseerd worden. Ook de gemeente Voorst is op weg naar een sportakkoord.
Na de kennismakingsbijeenkomst op 12 november 2019 en het Sportcafé op 16 januari stond donderdag 5 maart een themabijeenkomst op het programma. Op een unieke locatie, het gebouw van de Rabobank in Twello, gingen ruim 30 deelnemers over van ambitie naar actie.
De aanwezigen gingen na een kort plenair programma door de sportformateur aan de slag met het uitwerken van uiteenlopende ambities. Van het openbaar toegankelijk maken van sport- en beweegvoorzieningen tot het ontwikkelen van doelgroepgerichte aanpak voor onder andere peuters en senioren. De te maken afspraken komen uiteindelijk in het Sport- en Beweegakkoord te staan.
Knap hoe we in drie bijeenkomsten tot zulke concrete acties zijn gekomen – Floris van Ruth, sportvereniging CCW ’16
De datum voor de ondertekening van het akkoord werd deze avond ook geprikt: donderdagavond 2 april ondertekenen de betrokken organisaties samen het Sport- en Beweegakkoord Voorst. De uitnodiging hiervoor wordt binnenkort naar de betrokken organisaties verstuurd.
BEKIJK DE AFTERMOVIE VAN EEN GEWELDIGE ÉN SPANNENDE KOOKFINALE VAN KOKEN MET VAN GELDER OP PAPENDAL.
Het ‘broodje OWIOS’, een heerlijk broodje gerookte zalm, werd tijdens de finale van Koken met Van Gelder uitgeroepen tot meest gezonde kantinehap van Gelderland in 2019. De winnaars van de voetbalvereniging uit Oldebroek kregen onder meer een prachtige cheque ter waarde van € 250,00, te besteden bij horecagroothandel Sligro, uitgereikt.
Daarnaast waren zij uitgenodigd voor het Gelders Sportgala 2019, donderdag 28 november op Papendal. Tijdens deze avond had presentator Sjoerd van Ramshorst nog een kort interview met één van de winnaars.
DOOR PRIMA SAMENWERKING TUSSEN DIVERSE PARTIJEN HEBBEN DE SIDE-EVENTS OP SCHOLEN MOOIE RESULTATEN OPGELEVERD.
Het WK Inline- en Freestyle Skaten zit er inmiddels op. Tussen 1 en 8 juli werd in Heerde en Arnhem topsport op skates bedreven. Diverse disciplines kwamen aan bod en zowel de toeschouwers als de deelnemers genoten zichtbaar. In de aanloop naar het evenement werd een groot aantal clinics georganiseerd voor scholieren. De side-events leverden blije gezichten op, alsmede mooie cijfers. In onderstaande infographic is het aantal deelnemende scholieren, gemeenten, verenigingen en meer weergegeven.
De Gelderse Sport Federatie wil alle organisaties die de side-events mede mogelijk hebben gemaakt ontzettend bedanken. Op naar het volgende evenement!
HET NIEUWE LOKAAL SPORT- EN BEWEEGAKKOORD IN BUREN WAS HET ONDERWERP VAN GESPREK TIJDENS HET SPORTCAFÉ OP 29 JANUARI OP LANDGOED HEERLIJKHEID IN ECK EN WIEL.
Meer dan 30 vertegenwoordigers van sportaanbieders, ondernemers en maatschappelijke organisaties wilden graag meedenken over de inhoud van het sportakkoord.
Veel jongeren betrokken Opvallend was dat de Jongerenraad Buren met een groot aantal jongeren aanwezig was. Zij hadden volop ideeën om jongeren in beweging te krijgen en te houden. Julian van Blijderveen van de Jongerenraad: “Er wordt vaak gepraat over jongeren, maar het is zo belangrijk dat we onze eigen stem laten horen. Bewegen is belangrijk voor de leefbaarheid in Buren, het is de enige binding met waar je woont. Wij praten daar graag over mee!”
Samen ideeën ontwikkelen Na de opening door sportformateur Tjienta van Pelt (GSF) werd iedereen meteen in beweging gezet door een swingende warming-up van danscoach Karlijn Maier. De net aangetreden wethouder Niko Wiendels is blij dat er een lokaal sportakkoord komt: “Ik hoop dat we allemaal gaan sporten en bewegen en dat we elkaar weten te vinden. We moeten elkaar leren kennen en elkaar inspireren, dan kun je samen nieuwe ideeën ontwikkelen. Maar laten we in ieder geval zorgen dat we in beweging blijven en vooral daarin plezier hebben”. Ook ambassadeur van het lokaal sportakkoord Joris Maier (leefstijlcoach) daagde de aanwezigen uit: “Ik wil jullie verleiden om zoveel mogelijk ambities en ideeën aan te dragen vanavond. En we moeten niet vergeten te koesteren wat goed is. Een mooi voorbeeld: je kan hier van jong tot oud voetballen. Van mini’s tot mensen van 80, die aan walking football doen. Daarbij is het sociale aspect ook heel belangrijk!”
Eerste acties in beeld Na de plenaire start werd in groepjes het Sportakkoordenspel gespeeld, een interactief spel waarmee via verschillende vragen concrete ambities worden gevormd. Zo werd er gediscussieerd over hoe er meer beweegvriendelijke plekken in de wijk kunnen komen, en hoe meer doelgroepen er dan gebruik van kunnen maken. En hoe kunnen we rekening houden met de ontwikkelingen in de toekomst, zoals vergrijzing en individualisering? Aan het eind van de avond werd er plenair teruggeblikt. Een greep uit de eerste ambities en wensen:
Vrijwilligers van elkaar laten leren.
Idee om sportaanbieders te laten samenwerken als 1 partij, zodat je als lid bij meerdere organisaties kan sporten.
Er gebeurt al heel veel op sportgebied maar niet iedereen weet dat. Meer communicatie, verbinding en coördinatie om zoveel mogelijk mensen te laten bewegen.
Openbare ruimte aantrekkelijk maken met bankjes en waterpunten.
De eerst stap op weg naar een lokaal sportakkoord Buren is genomen! De energie en feedback van het Sportcafé zijn de basis voor een verdere uitwerking tot concrete ambities en plannen. In april moet het lokaal sportakkoord klaar zijn.
OOK DE GEMEENTE DUIVEN HEEFT MET DE ONDERTEKENING VAN HET BOSS-AKKOORD EEN LOKAAL SPORTAKKOORD.
De gemeente Duiven heeft haar eigen lokaal sportakkoord: het BOSS-akkoord. Tijdens een sportieve avond in sporthal Triominos op maandag 9 maart legden de partners het laatste puzzelstukje en ondertekenden de ambities.
Het BOSS-akkoord komt voort uit het Nationaal Sportakkoord en bouwt verder aan de gezamenlijke BOSS-visie en droom: iedere inwoner van de gemeente Duiven met plezier te laten Bewegen, Ontmoeten, Sporten en Spelen. Meer dan 20 partners, waaronder degemeente, sportaanbieders, maatschappelijke partners en het bedrijfsleven zetten zich samen in voor het BOSS-akkoord. Sport en bewegen kan veel bijdragen aan de maatschappij, het zorgt voor verbinding en ontmoeting tussen inwoners en organisaties.
Eigen kracht Belangrijk thema tijdens de avond was de volgende stap: hoe zorgen we samen dat het sportakkoord ook daadwerkelijk uitgevoerd wordt. Inspiratie daarvoor kwam van de Duivense ambassadeurs Estée Gerritsen (para dressuuramazone) en Marja van Dijk (professioneel bowlster). Zij vertelden een persoonlijk verhaal over hoe zij op eigen kracht hun sportcarrière beleven. “Als je iets kan doen, ga het dan ook doen!,” gaf Estée de mensen mee. “Kijk niet naar een ander maar kijk vooral ook naar jezelf en vooral: doe het met plezier!” Marja: “Je bent nooit te oud om te leren! Als je fysiek gezond blijft, zorg dan ook dat je in beweging blijft en motiveer die oudere doelgroep ook om in beweging te blijven.” Vervolgens gaf het rolstoelbasketbalteam van de Pigeons een mini-clinic, waarin iedereen kon ervaren hoe het is om in een rolstoel te sporten. De avond werd afgesloten met de officiële ondertekening van het BOSS-akkoord.
De speerpunten van BOSS Het BOSS-akkoord bestaat uit de speerpunten Bewegen, Ontmoeten, Sporten en Spelen. Die zijn uitgewerkt in de thema’s: inclusief sporten, duurzame sportomgeving, vitale sport- en beweegaanbieders en van jongs af aan vaardig in bewegen. Er zijn acht overkoepelende ambities gekozen, met concrete acties. Zo krijgen verenigingen ondersteuning bij het toegankelijker maken van hun club en gaat men meer bewegen met ouderen met dementie. Wandel- en fietsroutes worden veiliger en sportaanbieders zetten zich in voor een actieve rol in de wijk om zo de leefbaarheid te vergroten.
Samen BOSS verder brengen Wethouder Johannes Goossen is trots op het BOSS-netwerk in de gemeente Duiven: “Het geeft veel energie om te zien hoeveel partijen in Duiven, Loo en Groessen hebben meegedacht over dit BOSS-akkoord. Dit akkoord is ook een uitnodiging aan iedereen die nog niet betrokken was! Doe mee met ons bruisende BOSS-netwerk voor een gemeente Duiven waarin iedereen samen kan Bewegen, Ontmoeten, Sport en Spelen!”
PUMPTRACK CLINIC ALS SIDE-EVENT TIJDENS RUSH HOUR NIJMEGEN.
Vrijdagavond 31 mei vond in het centrum van Nijmegen het spectaculaire Rush Hour plaats, een innovatief nieuw wielren format. Als side-event werd een pumptrack clinic verzorgd, mogelijk gemaakt door de Gelderse Sport Federatie, Pumptrack.nl, Verffabriek Nijmegen en Sevenaere Schoonmaak & Diensten.
Maak kennis met pumptrack Pumptrack is dé populaire urban sport van dit moment, bestaande uit een aaneengesloten circuit met bulten en kombochten. Je kunt het zien als een kruising tussen een BMX-baan en een skatepark. Daardoor is het geschikt voor crossfietsen (BMX), mountainbikes, stuntstepjes, loopfietsen, inline skates, longboards en skateboards. Kinderen konden een clinic bijwonen en kennis maken met de mogelijkheden die pumptrack biedt. “De clinic was een passend side-event bij een mooie editie van Rush Hour”, aldus Joost Wichman namens Pumptrack.nl. “Veel kinderen kwamen nieuwsgierig langs om het parcours te verkennen en kennis te maken met pumptrack.
Rush Hour Bij Rush Hour wordt elke ronde de laatste renner uit koers gehaald en daarnaast zijn er punten te verdienen met tussensprints. Na exact 1 uur gaat de laatste ronde in en wordt er gestreden om de Rush Hour vlammentrui. Vanaf 19.30 uur raasden wielerprofs als Niki Terpstra, Fabio Jakobsen, Laurens ten Damme en topschaatser Kjeld Nuis door hartje Nijmegen. Dat het event behalve innovatief ook spectaculair is, bewees de live-registratie door Omroep Gelderland wel. Voordat deze spannende strijd losbarstte waren er allerlei activiteiten op en rond Kelfkesbos, waaronder de pumptrack clinic. De derde editie van Rush Hour werd uiteindelijk gewonnen door Fabio Jakobsen.
Beweegvriendelijke buitenruimte De Gelderse Sport Federatie zoekt, in samenwerking met de provincie Gelderland, naar oplossingen om meer kinderen te laten sporten en bewegen in de openbare ruimte. Met deze clinic tijdens een zowel sportief als populair evenement werd de verbinding gelegd tussen sport, recreatie, gezondheid en ruimtelijke ordening. Projectcoördinator van de GSF, Hanneke Lakenvelt-Verbree: “Het grote aantal kinderen in verschillende leeftijden dat een bezoek bracht aan de clinic was mooi om te zien. Het bijzondere parcours en de stoere fietsen waren de grootste argumenten hiervoor. Een aantal wilde het zeker vaker doen, maar dan dichter bij huis.”
EEN GROOT TOPSPORTEVENEMENT BIEDT EEN MOOI PODIUM OM BEZOEKERS VIA SIDE-EVENTS ZELF AAN HET SPORTEN TE KRIJGEN.
Ook bij de WK para-cycling op de baan, van 14 tot 17 maart in Omnisport Apeldoorn, was er voor wielerfans daarom naast de wedstrijden van alles te beleven. De GSF zorgde in nauwe samenwerking met verschillende Apeldoornse organisaties onder meer voor een sportplein en een spetterend programma voor scholen.
Een potje hockey, een uitdagend rolstoelparcours, een wedstrijdje rolstoeltennis en een smashtest. Het zijn maar een paar voorbeelden van de sportactiviteiten tijdens de WK para-cycling. Bezoekers in Apeldoorn vonden het leuk om zelf in actie te kunnen komen tussen de wedstrijden door, een sportplein vergroot dus de beleving van het evenement. De keuze om van sporten als volleybal en tennis de paralympische variant te programmeren was bewust: zo zien mensen dat iedereen kan sporten, met of zonder beperking. Naast meedoen aan de sporten konden de ruim 4.000 bezoekers ook een fittest ondergaan in de mobiele testunit van de GSF. Metingen naar onder meer BMI en metabolische leeftijd gaven inzicht in de conditie, en aanknopingspunten voor verdere verbetering.
Scholen enthousiast over programma Apeldoornse scholen konden zich inschrijven voor een VIP-programma op donderdag en vrijdag. De leerlingen deden mee aan de sporten op het sportplein, en kregen een rondleiding achter de schermen van een paralympische sporter. Ook het verhaal van ambassadeur aangepast sporten Edwin de Wolf maakte indruk. De wielrenner verloor bij een ongeluk in het leger zijn linkerbeen, en nam de kinderen mee door zijn topsportcarrière daarna. Met voorbeelden van onder andere de Invictus Games liet hij zien hoeveel sport kan betekenen. In totaal kwamen meer dan 400 kinderen naar het evenement, ook van speciaal onderwijs. De leerlingen juichten natuurlijk ook de sporters nog luid toe tijdens de wedstrijden!
“Wat een happening vonden de leerlingen en leerkrachten het. Super bedankt voor de uitnodiging en het regelen. Het maakte veel indruk en ook besef dat er velerlei handicaps zijn en je ondanks dat veel kunt bereiken. En dat sport daar een mooi middel voor is.” – Anita Bruyns, Daniel de Brouwer School
Goede lokale samenwerking Veel sportieve side-events dus tijdens de WK para-cycling. Coördinatie, goede planning en samenwerking met allerlei partijen was daarom onmisbaar. De GSF leverde daarvoor projectleider Jurjen Engelsman, die het overzicht over het programma hield. “Lokale samenwerking is essentieel, we hebben een groot netwerk dat we altijd proberen in te zetten. In Apeldoorn hebben we fijn samengewerkt met onder andere Accres, lokale sportverenigingen, Uniek Sporten Apeldoorn, en mbo Aventus opleiding Sport en Bewegen. De mbo-stagiaires hebben een belangrijke rol gespeeld bij de organisatie en begeleiding van sportactiviteiten.” Ook de organisator van het topsportevenement, Team TOC, is blij met de samenwerking. “Bij eerdere sportevenementen werkte Team TOC al naar tevredenheid samen met de Gelderse Sportfederatie. Het was dus een vanzelfsprekende stap om voor de WK een partnerschap met hen aan te gaan. De samenwerking was als vanouds: prettig, ontspannen en met een mooi eindresultaat.”
VAN 8 TOT 10 JUNI VONDEN DE SPECIAL OLYMPICS NATIONALE SPELEN ACHTERHOEK 2018 PLAATS
Op 8, 9 en 10 juni 2018 was de Achterhoek de trotse gastheer van een bijzonder sportief evenement: Special Olympics Nationale Spelen Achterhoek 2018. Ruim 2.000 sporters met een verstandelijke beperking deden mee aan 21 verschillende takken van sport. De GSF kreeg het verzoek om side-events te organiseren en te zorgen dat ook na het evenement een structuur staat die aangepast sporten verbetert. Dat is tegelijk een van de doelstellingen van het Gelders jaar van het aangepast sporten.
Goed georganiseerde side-events en inzet op duurzaam sporten Voor het organiseren van de side-events en de algehele ondersteuning werd een projectleider ingezet. Die coördineerde de werkgroep side-events en zorgde voor het uitvoeren van die activiteiten. Dat waren onder andere vier sportdagen waar mensen met een beperking kennis konden maken met uiteenlopende sporten. Daar namen medewerkers van de GSF fittesten af bij de deelnemers. Ook zijn er vier workshops bij zorginstellingen gegeven om het aangepast sporten te stimuleren. Daarnaast ondersteunde de projectleider de organisatie bij het aanvragen van subsidie bij de provincie Gelderland. Belangrijk is verder dat na dit evenement een structuur is neergelegd om er voor te zorgen dat meer mensen met een beperking gaan sporten.
DELFT – Onderzoekers van de TU Delft gaan de bewegingen van de sportrolstoelen tijdens het ABN AMRO World Wheelchair Tennis Tournament in Rotterdam vastleggen.Doel van de meting is om meer inzicht te krijgen in de verbinding tussen de atleet en de rolstoel. Hiermee proberen onderzoekers Daan Bregman en Rienk van der Slikke uiteindelijk de perfecte rolstoel te ontwikkelen.
Met drie sensoren op de rolstoel worden alle rolstoelbewegingen in kaart gebracht. De sensoren wegen maar 22 gram, dus door het lichte gewicht ondervinden de spelers er geen hinder van. Het ABN AMRO World Wheelchair Tennis Tournament wordt gehouden van 14 tot en met 18 februari in Rotterdam Ahoy.
TOPFIT is een online beweegprogramma voor mensen met een lichamelijke beperking en/of chronische aandoening. De trainingsvideo’s zijn een initiatief van de Dirk Kuyt Foundation en bieden de doelgroep een laagdrempelige mogelijkheid om te sporten. In dit artikel lees je meer over TOPFIT en wat je er in de dagelijkse praktijk mee kunt als sport- of zorgprofessional.
TOPFIT biedt sinds september 2018 mensen met een lichamelijke beperking en/of chronische aandoening de mogelijkheid kosteloos en digitaal te sporten. Deelnemers volgen de online trainingsvideo’s waar, wanneer en met wie ze maar willen. Bovendien doen kijkers op eigen niveau mee. Daardoor is TOPFIT geschikt voor mensen met uiteenlopende beperkingen en biedt het deelnemers op een leuke manier inzicht in de sport- en beweegmogelijkheden die zij wél hebben. Je vindt alle trainingsvideo’s op de website van TOPFIT.
Elk jaar in oktober vindt in Eindhoven de Dutch Design Week (DDW) plaats. Na zeven jaar als bezoeker rond te struinen, viel mij op dat sport – naast leefstijl en bewegen – een zichtbaar thema lijkt te worden bij de eindexamenwerken van de Dutch Design Academy. Ik deel 5 sportieve design initiatieven. In dit artikel: hoe oude spelen nieuwe waarde krijgen door een digitale toevoeging.
Fanny Basanta
Fanny Basanta maakt zich zorgen om de negatieve gevolgen van de technologische ontwikkelingen voor kinderen. Hoe kinderen met de bank vergroeid raken en veel tijd doorbrengen met gamen via het beeldscherm. De verslaving aan Ipad en computer heeft grote gevolgen op de individuele en sociale ontwikkeling van kinderen. Fanny voelde zich uitgedaagd iets te bedenken dat de negatieve effecten van digitale speeltjes wegneemt en een verslaving voorkomt.
Fanny wilde vanuit die gedachte het buitenspelen opnieuw uitvinden. Ze heeft dat gedaan door terug te gaan naar het basale speelgoed uit haar jeugd: een bal, een touw en een hoepel. Tegelijkertijd is in dat speelgoed een digitale laag toegevoegd, een tool die een digitale interface activeert waarmee er opeens heel veel meer mogelijk is.
Sport en bewegen voor mensen met een handicap is vanwege meerdere redenen duur. Sommigen hebben bijvoorbeeld een sportspecifieke rolstoel nodig terwijl anderen een uur moeten reizen omdat er geen geschikte sportaanbod in de buurt is. Ook het inkomensniveau is voor veel mensen met een handicap lager dan regulier. Om de meerkosten van het sporten met een handicap te drukken zijn een aantal mogelijkheden beschikbaar.
Wet Maatschappelijke Ondersteuning
De Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) is een wet in het kader van hulp en ondersteuning. Het doel van de wet is om burgers te helpen, zodat zij zo lang mogelijk zelfstandig thuis kunnen blijven wonen en deel kunnen nemen aan de maatschappij. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor uitvoering van de WMO. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning is voor individuen een mogelijkheid om de extra kosten voor vervoer en/of sportrolstoelen te compenseren. Het beleid kan per gemeente sterk verschillen. Alle gemeenten hebben, na de invoering van de WMO, een eigen verordening opgesteld waarin de keuzen rond het gehandicaptenbeleid zijn vastgelegd. Via deze link vind je meer informatie over de WMO per gemeente. Heb je hulp nodig bij het aanvragen van hulp via de WMO? Dan kun je via de gemeente een onafhankelijke cliëntondersteuner inschakelen. Deze persoon helpt je gratis met informatie en geeft advies bij het regelen van hulp en ondersteuning. Kortom, de cliëntondersteuner komt op voor je rechten en kan je helpen bij het voorbereiden van het gesprek met de gemeente. Meer informatie over de aanvraag van Wmo vind je hier.
Subsidies sporters met handicap
Subsidies zijn ook een mogelijkheid om sporters met een handicap te ondersteunen. Voor subsidiegevers is het belangrijk om te weten waar de subsidie voor wordt gebruikt. In Nederland zijn vele fondsen en instellingen waar sportverenigingen voor mensen met een handicap aanspraak op kunnen maken. Naast gemeenten en provinciale eenheden volgen hieronder de bekendste subsidiegevers.
Kenniscentrum Sport biedt een overzicht van beschikbare subsidies in een handige online database. Deze database is ontworpen aan de hand van vragen die gesteld zijn aan Kenniscentrum Sport. Zoals “Bij wie kunnen wij een bijdrage vragen voor ons sportinitiatief in een achterstandswijk?”, of “Waar kan ik subsidie aanvragen voor de aanschaf van energiezuinig materiaal?”. In de database staat alle informatie over de subsidieregelingen en fondsen. Daarnaast vindt u de contactgegevens van instanties die de subsidie verstrekken en hun verantwoordelijke medewerkers.
Er zijn verschillende fondsen die bijdragen leveren aan het opstarten van sportaanbod voor mensen met een beperking. Denk aan:
NSGK (Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind) heeft een stimuleringsbijdrage voor opstartkosten; draagt bij aan aangepaste materialen en aan aanpassingen aan accommodaties. Zoek je financiering voor andere zaken die wel samen sporten stimuleren, neem dan contact op met een van de medewerkers van NSGK: www.nsgk.nl.
Cruyff Foundation: De Cruyff Foundation brengt jeugd in beweging waardoor ze samen kunnen spelen en groeien in hun ontwikkeling. Juist voor kinderen met een handicap is sport en bewegen belangrijk. Door sport krijgen ze zelfvertrouwen, leren ze samen te werken en ontwikkelen ze vriendschappen. Verdere informatie over het aanvragen van een subsidie bij Cruyff Foundation vind je hier
Van der Sar Foundation: De Foundation richt zich op mensen die leven met de gevolgen van een hersenbeschadiging, bijvoorbeeld door een hersenbloeding, herseninfarct of ongeluk. Het Stimuleringsfonds van de Edwin van der Sar Foundation kent donaties toe aan projecten, goede doelen en organisaties.
Jeugdsportfonds: Jeugdsportfonds creëert sportkansen voor kinderen van 4 tot 18 jaar die om financiële redenen geen lid kunnen worden van een sportvereniging: www.jeugdsportfonds.nl.
Oranje Fonds: Het Oranje Fonds bevordert betrokkenheid in de samenleving. Door onze steun ontmoeten mensen elkaar of vinden zij een nieuwe plek in de maatschappij: www.oranjefonds.nl.
Blindenfonds: Koepel van een twintigtal fondsen speciaal voor mensen met een visuele beperking actief. Deze fondsen hebben ieder hun eigen doelstelling en werken allen zelfstandig met eigen werkwijzen conform hun statuten. Over het algemeen is het doel gerelateerd aan de verbetering van het welzijn van mensen met een visuele beperking: www.blindenfonds.nl.
Nationaal Dovenfonds: Het Dovenfonds geeft steun op het gebied van vorming en educatie. Het fonds subsidieert projecten die primair tot doel hebben de kennis en/of het welzijn van doven te bevorderen: www.dovenfonds.nl.
Sporten met een beperking 